Portret.

Blake Edwards

                                                                                                 

(1922-2010)

                         

                                                           

De geestelijke vader van Inspecteur Clouseau

In 2004 kreeg de destijds 81-jarige Amerikaanse cineast Blake Edwards een ere-Oscar van de Academy of Motion Picture Arts and Sciences. De onderscheiding was een bekroning voor zijn omvangrijke en veelzijdige filmoeuvre. “Edwards heeft de voorbije 50 jaar een uitzonderlijke carrière uitgebouwd door het schrijven, produceren en regisseren van hoofdzakelijk eigen materiaal”, aldus Frank Pierson, de toenmalige voorzitter van de Academy. “Hij mag dan ook gerekend worden tot een selecte en zeer kleine groep van uitmuntende cineasten.”

Met zijn bekroning schaarde Edwards zich in het rijtje van legendarische filmgrootheden die voordien een ere-Oscar ontvingen, onder wie Charlie Chaplin, Buster Keaton, Orson Welles, Cary Grant, Gary Cooper, Howard Hawks, Greta Garbo, James Stewart, Jean Renoir, Gene Kelly en Peter O’Toole. 

Edwards regisseerde in zijn lange carrière ruim 50 films, waaronder zijn memorabele The Pink Panther-komedies. 

In 1982 ontving hij een Oscarnominatie voor het scenario van zijn musical Victor Victoria, waarin zijn vrouw Julie Andrews de titelrol vertolkt. 

Van acteur tot regisseur

William Blake McEdwards werd geboren op 26 juli 1922 in Tulsa, Oklahoma. Zijn filmcarrière begon niet per toeval: zijn stiefvader Jack McEdwards was een toneelregisseur en -producent; en diens vader J. Gordon Edwards regisseerde stille films zoals The Queen of Sheba (1922). Entertainment was ten huize van de jonge Blake dus een family business.

Aanvankelijk wilde Blake acteur worden. Na een paar figurantenrolletjes, speelde hij in 1942 zijn eerste belangrijke filmrol in de western Ten Gentlemen from West Point van Henry Hathaway. Hoewel Edwards nadien nog een 20-tal, doorgaans onbeduidende filmrollen speelde, besefte hij dat acteren niet zijn sterkste punt was en besloot hij om scenarist te worden.

Zijn debuut als filmregisseur dateert van 1955, toen Edwards zijn eigen scenario van de muzikale komedie Bring Your Smile Along verfilmde. 

In de jaren zestig bewees hij een veelzijdige cineast te zijn, met films zoals de succesvolle romantische komedie Breakfast at Tiffany’s (1961), de thriller Experiment in Terror (1962) en het rauwe alcoholistendrama Days of Wine and Roses (1962).

Audrey Hepburn in Breakfast at Tiffany's.

The Pink Panther

Toch zal Edwards vooral herinnerd worden als de geestelijke vader van één van de meest hilarische personages in de filmgeschiedenis: de onnavolgbaar onhandige Franse politiedetective Inspecteur Jacques Clouseau, die talloze bioscoopbezoekers de slappe lach bezorgde toen de Engelse acteur Peter Sellers zijn komische talenten uitleefde als Clouseau in de door Edwards geregisseerde komedies The Pink Panther (1963) en de sequel A Shot in the Dark (1964). 

In tegenstelling tot geniale collega-speurneuzen zoals Sherlock Holmes, Miss Marple en Hercule Poirot, kampt de zelfoverschattende Clouseau met een acuut gebrek aan intelligentie. Zijn gestuntel drijft zijn oversten voortdurend tot wanhoop. Maar toch slaagt hij er telkens weer in om misdrijven op te lossen, zij het dan haast ondanks zichzelf. 

De rol was Sellers op het lijf geschreven, en Edwards nam met hem ook in de jaren zeventig drie Pink Panthers op: The Return of the Pink Panther uit 1975 (één van onze favoriete komedies), The Pink Panther Strikes Again (1976) en Revenge of the Pink Panther (1978). Na de dood van Sellers in 1980, molk Edwards de filmreeks verder uit met drie teleurstellende sequels, wat het aantal door hemzelf geregisseerde Pink Panthers op acht brengt.

Peter Sellers als Inspecteur Clouseau.

10

In 1979 schreef, produceerde en regisseerde Edwards 10: een geslaagde en erg populaire romantische komedie, die de Bolero van de klassieke componist Maurice Ravel deed uitgroeien tot een erotisch slaapkamerdeuntje waarop naar verluidt heel wat baby’s verwekt zijn. 

De (in 2002 overleden) Engelse acteur en jazzpianist Dudley Moore speelt in deze kaskraker een succesvolle, maar uitgebluste songwriter. Tijdens zijn vakantie in de Mexicaanse badplaats Acapulco wordt hij verleid door een aantrekkelijke vrouw, die gespeeld wordt door het voormalige Amerikaanse model Bo Derek. De onhandige manier waarop het personage van Moore ingaat op de avances van de verleidster draagt bij tot een amusante analyse van de mannelijke menopauze. 

De film maakte van beide hoofdrolspelers internationale beroemdheden. Dat was ook te danken aan het onderhoudende scenario van Edwards.

Bo Derek en Dudley Moore in 10.

Victor Victoria

Drie jaar na het succes van 10 voltooide Edwards de muzikale komedie Victor Victoria, waarin zijn echtgenote Julie Andrews haar brave Mary Poppins-imago van zich afwierp door een zangeres te spelen die zich in het Parijs van de jaren dertig uitgeeft als een man. Andrews had voordien, in 1965, een Oscar gekregen voor haar vertolking van de titelrol in de musical Mary Poppins (1964) van Robert Stevenson.

Julie Andrews in de titelrol van Victor Victoria.

Lichtvoetig amusement

In de jaren tachtig ging het stilaan bergaf met de filmcarrière van Edwards. Zijn laatste film was een tv-versie van Victor Victoria, die hij voltooide in 1995. 

Vijftien jaar later, in 2010, overleed Edwards op 88-jarige leeftijd aan een longontsteking.

In tegenstelling tot briljante en baanbrekende cineasten zoals Stanley Kubrick, Martin Scorsese en David Lynch (die alledrie behoren tot onze favoriete regisseurs), heeft Blake Edwards in zijn carrière geen enkel meesterwerk gefilmd. Zo blonken zijn films doorgaans niet uit op visueel vlak. Toch heeft hij in zijn carrière talloze bioscoopbezoekers heel wat kijkplezier bezorgd met zijn vaak lichtvoetige films. Soms is dat blijkbaar genoeg voor een ere-Oscar.

Joeri Naanai

Blake Edwards had wereldwijd succes met zijn grappige The Pink Panther-komedies.